Minou

Een fascinatie voor verhalen heb ik al zo lang als ik mij kan herinneren. Lezen, daarin opgaan en kennis vergaren en deze verbinden is nog steeds een grote passie.

De confrontatie met mijn eigen levensverhaal begon zo’n 16 jaar geleden.
Ik werd voor het eerst moeder.
Het was voor mij een fase waar ik heel lang naar uit had gekeken en ook een fase die heel anders verloopt dan ik ooit van tevoren had kunnen bedenken.
Ik werd o.a. geconfronteerd met onverwerkte rouw om het verlies van mijn eigen moeder en werd onbewust geraakt door de spiegels die mijn kinderen zijn voor mijn eigen jeugd en verhaal.
Ik knalde tegelijkertijd ook uit elkaar door gevoelens van liefde en wilde eigenlijk gewoon fulltime bezig zijn met het moederschap. Dit was maatschappelijk gezien op dat moment echter niet geaccepteerd (want goede baan, gestudeerd dus je moet zeker 4 dagen blijven werken). Ook was er nog weinig aandacht voor de impact van (intergenerationele) trauma en patronen uit de jeugd op het volledige welzijn van het individu. Dus besloot ik zelf een opleiding tot therapeut te volgen waarin ik meerdere soorten therapie zelf kon ervaren en met elkaar kan verbinden.
Inmiddels ervaar ik deze sprong in het diepe als een enorme verrijking en kan ik intens genieten van het ouderschap en de onvoorspelbaarheid die het met zich meebrengt.